خودرو پژو RD دنده ای سال 1385

بازدیدها: 256

معرفی

پژو آردی، از روح پیکان و کالبد 405 شکل گرفته است و از اواخر دهه‌ی هفتاد شمسی وارد بازار شد. نصب مجموعه متعلقات فنی پیکان روی سازه‌ی اتاق 405، مشکلات بسیاری را برای این خودرو پدید آورد. عملکرد ضعیف پیشرانه و بازدهی پایین آن پاسخ‌گوی اتاق سنگین 405 نبود؛ درنتیجه طراحان وزن سازه‌ی اتاق را کاهش دادند که این امر مشکلات جدیدی را هم اضافه بر مشکلات پایه به وجود آورد. ارتعاش اتاق خصوصا در بخش جلو و میانی، مشکلات جلوبندی و مجموعه‌ سینی جلو، ارتعاش شدید در موتور و قفل ضعیف آن، عملکرد ضعیف تعلیق، ترمز و پیشرانه و مجموعه انتقال قدرت تقریبا هیچ نقطه‎‌ی قوتی برای این خودرو باقی نگذاشته بود. نصب رینگ و تایر پیکان نیز تیر خلاص نهایی را به کیفیت سواری آردی شلیک کرد. حتی در مدل‌های اصلاح‌شده‌ی بعدی آردی نیز این مشکلات به صورت حل‌نشده باقی ماند و به لطف افت کیفیت ساخت در طول زمان بسیاری از آن‌ها تشدید شدند. گیربکس طرح آرژانتینی آردی تقریبا مرکز اصلی مشکلات این خودرو بود.نمونه‌های تولیدی اولیه، دارای سیستم سوخت‌رسانی کاربراتوری و فاقد کولر و فرمان هیدرولیک بودند. شاید بتوان باکیفیت‌ترین نمونه‌های پژو آردی را نیز همین مدل دانست. در کنار تمام مشکلات ذاتی پژو آردی، اتاق مناسب و خانوادگی آن کاملا مورد استقبال خانواده‌هایی قرار گرفت که توانایی خرید 405 را نداشتند؛ اما با پرداخت مبلغ یک پراید صندوق‌دار می‌توانستند مالک آن باشند. هنوز هم افرادی هستند که خرید یک نمونه آردی سرحال را به یک دستگاه پراید ترجیح داده و علت انتخاب خود را کیفیت ساخت بهتر، کابین خانوادگی‌تر و ایمنی بالاتر نسبت به پراید ذکر می‌کنند.

مقدمه

در سال 1376، شرکت خودروسازی ایران خودرو تصمیم گرفت تا با استفاده‌ی حداکثری از تولیدات جاری خود، دست به تولید محصول تازه‌ای بزند. نتیجه‌ی کار، تولد خودرویی با نام پژو آردی «RD» بود، خودرویی که در واقع لباس 405 را بر تن پیکان کرده بود و محل تلاقی دو خودرو با فلسفه‌ی طراحی کاملاً متفاوت شد. پژو آردی برخلاف مدل‌های اصلی پژو که همگی از محور محرک جلو (FWD) استفاده می‌کردند، خودرویی دیفرانسیل عقب (Rear Wheel Drive) بود؛ علت نامگذاری این مدل هم دقیقاً از همین مشخصه گرفته شده است. این مدل در سال 1382 با تغییراتی همراه بود و عملکرد آن بهبود قابل‌ملاحظه‌ای داشت.

طراحی ظاهری

اگر بخواهیم در رابطه با ظاهر کلی پژو آردی صحبتی کنیم، در واقع باید به انتقاد از ظاهر پژو 405 بپردازیم چرا که آردی پوسته‌ی 405 را بدون کوچکترین تغییری روی خود کشیده است. با این وجود ترکیب دو خودرویی که از زمین تا آسمان با یکدیگر تفاوت دارند، به نتایج عجیب و غریبی هم ختم می‌شود. پژو آردی دارای مشخصه‌هایی بود که به راحتی می‌شد آن را از یک 405 واقعی تشخیص داد. اگر از نمای جانبی به پژو آردی نگاه کنید، فنر‌های پارابولیک یا سهموی که در از قسمت عقب خودرو بیرون زده‌اند به راحتی قابل مشاهده هستند! نکته‌ی دیگر در نمای عقب خودرو نهفته است، جایی که کله گاوی دیفرانسیل پیکان از عقب پژو آردی بیرون زده و به خوبی قابل مشاهده هست. مجموعه‌ی این نکات ظاهری عجیب را می‌توان نقاط ضعف بزرگی در ظاهر خودرو دانست.

طراحی داخلی

پژو آردی در داخل کابین، مشابه بدنه‌ی آن کاملاً یک پژو 405 است. تمامی بخش‌ها از کنسول میانی، داشبورد، پوشش‌ها و مواد همگی بدون کوچکترین تغییری از پژو 405 به این خودرو راه یافتند. این مسئله تاحدودی از نقاط قوت این مدل به شمار می‌رفت، چرا که فضای کابین آردی با وجود قیمت پایین آن در بین سایر رقبا از جمله پراید، راحت، جادار و بی سر و صداتر بود. جای شکی نیست که کیفیت پوشش‌های داخلی آردی به مراتب از پراید مناسب‌تر بود؛ همچنین کابین آردی از زیبایی و چیدمان بهتری نسبت به پراید برخوردار بود. شاید بزرگترین مشکل فضای داخلی را بتوان سر و صدای گیربکس و پیشرانه قبل از اصلاح این مدل در سال 1382 به حساب آورد که با اعمال تغییراتی در این سال، فضای کابین آردی بسیار آرام‌تر از گذشته بود.

عملکرد و پیشرانه‌ی خودرو

وقتی نوبت به قوای محرکه‌ی پژو آردی می‌رسد، بار دیگر سر و کله‌ی پیکان پیدا می‌شود؛ خودرویی که گویا هنوز قصد خداحافظی با بازار خودروی داخلی را ندارد و حتی پس از توقف تولید آن، به شکل دیگری حیات خود را در سایر خودروهای داخلی ادامه می‌دهد. جالب آنکه پس از توقف تولید پژو آردی، مدل‌های جدید پژو روآ همچنان از پیشرانه‌ی بهبودیافته‌ی پیکان استفاده می‌کردند و با خارج‌شدن روآ از خط تولید، وانت آریسان همچنان در دل خود قلب تپنده‌ی پیکان را جای داده و تولید آن همچنان ادامه دارد. با این تفاسیر، پیکان به رکوردی دست یافته که کمتر خودروی دیگری می‌تواند به آن نزدیک شود.

پژو آردی همانطور که گفته شد از پیشرانه‌ی 1.6 لیتری (1598 سی سی) پیکان بهره می‌برد که توانایی تولید حداکثر توان 66 اسب بخار را در دور موتور 5000 دور بر دقیقه و حداکثر گشتاور 110 نیوتن متر را در دور موتور 3750 دور بر دقیقه دارد. آردی با کمک این پیشرانه می‌تواند صفر تا 100 کیلومتر بر ساعت را در زمانی نزدیک به 15 ثانیه سپری کرده و به حداکثر سرعت 175 کیلومتر بر ساعت برسد؛ همچنین مصرف سوخت این مدل به ازای هر 100 کیلومتر رانندگی، 9 لیتر تخمین زده شده است. در این مدل یک گیربکس 5 سرعته‌ی دستی مسئول انتقال نیرو به محور محرک عقب (RWD) بود، در حالی که می‌دانیم خودروهای پژو مثل مدل‌های 405، 206 یا پژو پارس (پرشیا) از محور محرک جلو (FWD) استفاده می‌کردند. به همین خاطر این مدل با نام آردی (RD) به معنای «محور عقب» (Rear Drive) نامگذاری شد.

رانندگی خودرو

پژو آردی در ابتدای عرضه‌ی خود با مشکلات زیادی در بخش هندلینگ (هدایت‌پذیری)، گیربکس و سر و صدای کابین دست و پنجه نرم می‌کرد. شاید یکی از علل این مسئله را بتوان استفاده از پیشرانه‌ی پیکان در بدنه‌ی 405 دانست که از هیچ نظر تناسبی بین آن‌ها دیده نمی‌شود! با این وجود بعد از سال 1382، خودروهای آردی آی «RD I» توسط شرکت ایران خودرو عرضه شدند که بسیاری از مشکلات قبل در آن‌ها اصلاح شده بود و می‌توان در نهایت پژو آردی موفق شد تا سطح قابل قبولی از کیفیت رانندگی را ارائه کند. هندلینگ خودرو در مدل جدید به شدت بهتر از قبل شده بود و فرمان هیدرولیک جدید به نرمی عمل می‌کرد، تا جایی که حتی با توجه به وزن پایین‌تر پژو آردی در مقایسه با پژو 405 می‌توان گفت فرمان خودرو بسیار نرم‌تر از این مدل پایه‌ی خود عمل می‌کرد. گیربکس خودرو که علاوه بر سر و صدای زیاد در مدل‌های قبل از سال 1382، بسیار سفت و ناخوشایند بود در مدل‌های تازه بهبود قابل‌توجهی داشت.

در مجموع شاید بتوان عملکرد آردی را به دو دوره‌ی کاملاً متفاوت تقسیم کرد که دوره‌ی دوم آن، پژو آردی را به یکی از گزینه‌های قابل اتکا در مقابل خودروهایی مثل پراید تبدیل کرده بود. جالب توجه اینکه با وجود شتاب ضعیف‌تری آردی در مقایسه با پراید، در دور موتورهای بالا، پژو آردی با پیشرانه‌ی کهن‌سال خود به راحتی از پس پراید برمی‌آمد!

ایمنی خودرو

پژو آردی از نظر ایمنی با توجه به استفاده از پلتفرم پژو 405 به مراتب مقاوم‌تر از خودروهایی مثل پراید است، هر چند سطح ایمنی آن همچنان مطابق با استانداردهای ایمنی این کلاس نبود. با این وجود، این خودرو در ارزیابی کیفی خودروهای ساخت داخل در دوره‌ی زمانی مربوط به سه ماهه‌ی دوم سال 1385 که از جانب شرکت بازرسی کیفیت و استاندارد ایران صورت می‌گرفت، حضور داشت. در این گزارش خودروها در چهار کلاس متفاوت تقسیم بندی می‌شدند که عبارتند از: سواری، وانت، مینی‌بوس و اتوبوس، کامیونت و کامیون. ارزیابی خودروها در هر کلاس به صورت جداگانه صورت می‌گرفت و پنج سطح امتیازی برای گزارشات نهایی در نظر گرفته شده بود که از «خیلی خوب» شروع می‌شد و در نهایت به «غیرقابل قبول» می‌رسید. پژو آردی به همراه مدل تازه‌ی خود، پژو روآ در این ارزیابی با کسب امتیاز «قابل قبول» در کنار خودروهای دیگری از جمله پراید پارس خودرو، پراید صبا، پراید نسیم و پراید 141 قرار گرفتند. بالاترین امتیازات این ارزیابی در آن زمان به خودروهایی از جمله نیسان ماکسیما، مزدا 323، پژو 206 صندوق‌دار و فولکس گل تعلق گرفت و خودروهایی مثل پی کی جدید و پاژن در سطح کیفی «حداقل قابل قبول» قرار گرفتند. البته بدیهی است که ارزیابی‌های کیفی داخلی در مقایسه با نمونه‌های خارجی همچنان به آن سطح از پختگی و دقت لازم نرسیده‌اند اما می‌توانند دیدی کلی از سطح ایمنی خودروهای مختلف را به ما ارائه کنند.

جمع‌بندی

بدون شک پژو آردی را نمی‌توانیم ترکیبی بی‌عیب و نقص از دو خودروی کاملاً متفاوت بدانیم، اما با وجود تمام مشکلات، آردی با توجه به قیمت خود رقیب مناسبی برای خودروهایی چون پراید در آن زمان به حساب می‌آمد که با داشتن ظاهر 405 و در عین حال، قابلیت خرید بالاتر خود نظر خریداران زیادی را به خود جلب کرد. هر چند کیفیت تولید این محصول در ابتدا اصلاً رضایت‌بخش نبود اما پس از اعمال تغییراتی در سال 1382، ایران خودرو توانست محصول شسته رفته‌ای را در بازار داخلی عرضه کند. تولید این خودرو در سال 1385 متوقف شد و برخلاف پیکان که جایگزینی برای آن قبل از توقف تولید معین نشد، پژو روآ به عنوان جایگزین پژو آردی با تغییراتی بهینه‌تر به تولید رسید اما روآ هم در سال 1388 جای خود را به روآی سال داد. در نهایت، تولید این مجموعه در سال 1390 کاملاً متوقف گردید.