خودرو رنو PK دنده ای سال 1380

بازدیدها: 63

معرفی

رنو 5 یک خودروی سوپرمینی کوچک از شرکت رنوی فرانسه است که بین سال‌های 1972 تا 1996 میلادی به تولید رسیده است. رنو 5 در این سال‌ها دو نسل از تولید را به خود دیده است که نسل اول آن از سال 1972 الی 1985 و دومین نسل آن از سال 1986 الی 1996 تولید شده است. رنو 5 در دو کلاس هاچ‌بک چهاردر و هاچ‌بک دودر به تولید رسیده است.  رنو PK خودرویی است که از این محبوبیت رنو 5 در کشور ما استفاده کرده و روی پلت‌فرم رنو 5 با تغییرات اندکی در گلگیر و بچه گلگیر و سپر عقب و جلو، در پارس‌خودرو مونتاژ شده است. رنو Pk در بخش پیشرانه از موتور پراید بهره می‌برد و در آن خبری از موتور رنو نیست. زیر کاپوت PK یک موتور 4 سیلندر 8 سوپاپ خطی به حجم 1.3 لیتر قرار دارد که قادر است حداکثر قدرت 63 اسب بخار و حداکثر گشتاور 87 نیوتون‌متر را تولید کند. این قدرت و گشتاور از طریق یک گیربکس 5‌سرعته‌ی دستی به محور جلوی این هاچ‌بک منتقل می‌شود و قادر است تا این خودروی 830 کیلوگرمی را در زمان 14 ثانیه به 100 کیلومتر در ساعت برساند و حداکثر سرعت 155 کیلومتر در ساعت را ثبت کند. PK در سیکل ترکیبی در هر 100 کیلومتر میزان 7 لیتر بنزین مصرف می‌کند. در بخش امکانات رفاهی فرقی بین رنو 5 و Pk وجود ندارد و پارس‌خودرو برای PK گزینه‌هایی که تعبیه کرده است عبارت‌اند از شیشه‌بالابرهای دستی عقب و جلو، رادیو و ضبط کاست‌خور، ترمز دیسکی جلو، تهویه مطبوع فقط بخاری و تنظیم به صورت دستی.

تاریخچه‌ی رنو 5 در ایران

اولین حضور رنو 5 در ایران به سال‌های 1352 تا 1355 بر می‌گردد. این نمونه‌ها که وارداتی بودند غالباً از یک پیشرانه‌ی 900 سی سی بهره می‌بردند. پس از گذشت مدتی از صادرات این خودرو، شرکت داخلی سایپا از سال 1356 تولید رنو 5 را در داخل کشور آغاز کرد. این نمونه‌ها چه در بخش ظاهری و چه از نظر عملکردی مشابه نمونه‌های وارادتی قبل از آغاز مونتاژ خودرو بودند. در طی روند مونتاژ خودرو در داخل، سر و کله‌ی نمونه‌ی چهاردرب هم پیدا شد و بعد از آن پیشرانه‌های 1100 سی سی هم به خودروهای مونتاژی رنو راه یافتند. در همین زمان، واردات رنو همچنان متوقف نشده بود و خودروهایی مثل رنو توربو و رنو آلپاین یا گوردینی به کشور وارد می‌شدند، هر چند عرضه‌ی این مدل‌ها بسیار محدود بود.

بعد از این، تولید نسل دوم خودروهای رنو 5 با ظاهری تقریباً یکسان و شاسی کاملاً جدید توسط شرکت خودروسازی رنو در فرانسه آغاز شد. اگر چه به نظر می‌رسید، مشابه گذشته، مونتاژ داخلی این محصول تازه هم وارد بازار داخلی شود اما این اتفاق هیچگاه رخ نداد و تنها تعداد اندکی از این خودروها به صورت وارداتی در کشور عرضه شدند. پس از آن، شرکت خودروسازی سایپا اقدام به فروش خط تولید رنو 5 به شرکت پارس خودرو کرد و این شرکت در سال 1378 اولین محصول رنوی خود را با نام «سپند» به عرضه‌ی عمومی رساند که کاملاً مشابه نمونه‌های تولیدی آخر سایپا بود. پس از مدتی نمونه‌ی فیس‌لیفت‌شده‌ی این خودرو با نام «سپند 2» عرضه شد و همانطور که انتظار می‌رفت، فیس‌لیفت جدید نه تنها باری از روی دوش مدل قبلی بر نداشت که از نظر ظاهری هم با افت بسیار زیادی همراه بود؛ این مسئله تا حدود زیادی نشان از عدم درک خودروسازان داخلی از «فیس‌لیفت» است؛ تا جایی که می‌بینیم هنوز هم سر و کله‌ی فیس‌لیفت‌های ناموفقی از جمله پژو 405 SLK پیدا می‌شود. از این مسئله که بگذریم، «سپند 2» توانست به تولیدی برابر با 40501 دستگاه برسد.

شرکت پارس خودرو در سال 83، با تغییراتی داخلی همراه بود که سیاست کلی شرکت را هم تا حدودی تغییر داد. در این سال، رنو با تغییرات عمده‌ای همراه بود و به محصولی که امروز می‌بینیم مبدل شد. شرکت پارس خودرو با تعویض پلتفرم خودرو به پلتفرم سایپا پراید و همچنین استفاده از پیشرانه‌های 1.3 لیتری سری قدیمی‌تر پراید، مدل جدیدی را با نام رنو PK عرضه کرد. PK در حقیقت نشان‌دهنده‌ی حروف ابتدایی نام شرکت «پارس خودرو» است. بعد از این مدل‌های دیگری هم از جمله سپند جوانان، سپند کار و نیو PK به تولید رسیدند که هیچکدام مشابه رنو PK با تغییر عمده همراه نبودند.

امکانات و مشخصات فنی

رنو PK در مقایسه با مدل‌های قبل از خود، تغییرات بسیار زیادی را به خود دیده بود. پلتفرم این مدل به طور کلی تغییر کرده از پلتفرم سایپا پراید برای مدل‌های PK استفاده می‌شود. البته مسئله به همینجا ختم نمی‌شود، رنو PK قوای محرکه‌ی خود را از پیشرانه‌ی پراید قدیمی می‌گرفت. این پیشرانه‌ی 1.3 لیتری با آرایش چهار سیلندر خطی (I4) حداکثر قدرتی معادل 63 اسب بخار و حداکثر گشتاوری برابر با 87 نیوتن متر را تولید می‌کرد. در این مدل یک گیربکس 5 سرعته‌ی دستی وظیفه‌ی انتقال قدرت به محور محرک جلو (FWD) را بر عهده داشت.

 با توجه به استفاده از پیشرانه‌ی قدرتمندتر پراید و وزن کمتر رنو PK در مقایسه با پراید، شتاب‌دهی این خودرو خوب بود. این خودروی 830 کیلوگرمی از صفر تا 100 کیلومتر بر ساعت را در 14 ثانیه سپری می‌کرد و می‌توانست به حداکثر سرعت 155 کیلومتر بر ساعت دست یابد. در بخش امکانات رفاهی هم تفاوت چندانی میان این خودرو و رنو 5 دیده نمی‌شد و رنو PK امکاناتی از جمله شیشه بالابرهای دستی عقب و جلو، رادیو و ضبط با قابلیت پخش کاست، ترمز دیسکی جلو، سیستم تهویه‌ی مطبوع دستی فقط از نوع بخاری (کولر در مدل‌های 1382 به بالا اضافه شد).

جمع‌بندی

خودروی PK محصول بسیار ایده‌آلی به عنوان یک خودروی شهری بود. مصرف سوخت این مدل به ازای هر 100 کیلومتر رانندگی تنها 6 لیتر بود و توان پیشرانه‌ی 1.3 لیتری آن توانایی تأمین نیازهای شهری را داشت. اما از طرفی ایمنی نه چندان بالای خودرو آن را به یک انتخاب بد برای خودروهای خانوادگی تبدیل می‌کرد؛ از طرفی فضای داخلی خودرو هم چندان راحت و جادار نبود و از این حیث، PK نمی‌توانست خودروی خوبی برای خانواده‌های بزرگ باشد. امکانات و تجهیزات رفاهی رنو PK هم چندان تعریفی نداشت و عدم وجود کولر تا قبل از مدل 82 به تنهایی می‌تواند ضعف بزرگی محسوب شود. رنو PK تا سال 1386 به تولید خود ادامه داد و نهایتاً در این سال به دلیل عدم تطابق با استانداردهای تازه، خط تولید آن به طور کامل متوقف شد.